Hayatımın her döneminde haksızlıklara uğradım. Ama bunu seneler sona farkediyorum.7 yaşımdayken ilkokul öğretmenim haksızlık etmiş ama ben bunu 20 yaşımdayken farkedebildim. 15 yaşımdayken dedem haksızlık etmiş ama 33 yaşımdayken anladım bunu. Aradan teheeey baya zaman geçiyo anlayabilmem için. Yüksek olası ihtimalle şu aralar da haksızlığa uğruyorum ama farketmem 50’yi bulur. İyi niyetli insanlar böyledir. Art niyet aramaz kimsede. İlkokulda patates baskısı yaptık. Sıralar leş. Her yer patatesler, boyalar, kağıtlar, kürekler vs. Öğretmenimiz beni çağırdı son dersteyiz böyle “Ahmet sen zil çalınca çıkma, sıralardaki patatesleri topla çöpe at öyle çık.” “Ya ben niye milletin pisliğini temizliyom öğretmenim, herkes kendi sırasını temizlerse tüm sınıf zaten tertemiz olur buyurmuş Peygamberimiz (S.A.V.)” dedim 20 yaşımdayken. Lan neden 7 yaşımdayken bunu düşünemedim? Ben çöpçü müyüm? Hayır! Ben mi pisledim sıraları? Hayır! Neden milletin pisliğini ben topluyorum öğretmenim?
15 yaşlarındayım, dedem beni gördükçe babama: “Bu okumaz, çalışamaz da bunda iş götü de yok.” deyip dururdu. Traktörü vardı. Benden küçük torunlarına sürdürür, bana sen süremezsin derdi. Hani bu süremezsin kelimesi yetenek, yapabilme, edebilme anlamında sanırdım meğer lan sen kim köpeksin defol git süremezsin anlamındaymış. Ben hep dedemdir haklıdır diye düşünürdüm. Bunu tam 33 yaşımdayken anladım. 33 yaşımdayken dedem vefat etti. Tüm arsaları evleri diğer torunlarının üstüne yapmış. Kader kısmet neyse bu arada bugün çocukluk arkadaşımla ortak bi ihaleye girdik. Senet imzalanacaktı, firma birinizin imzası yeter dedi. Bilin bakalım kim imzaladı seneti?
Başlıklar:
dede,
haksızlık,
ilkokul,
miras